Her yaştan katılımcısı ile sabah çok erken saatte neşeli bir gururla başlamıştı BAL’lıların Günü.

Hafta içi sabah 07.00’de uyanmanın zor geldiği tüm gençler, gece boyu heyecanlı bekleyiş içindeki uykularından 05.00 ‘de hemencecik uyanıvermişler, otobüs için duraklarda hazır bekliyorlardı.

Çocukları, yeğenleri ve BAL’lı kardeşleri ile neşeli bir yolculuğun ardında, Berceste Tesislerindeki salıncaklarda çınlayan seslerimiz kalmıştı.

Heyecanla Ata’mızın huzuruna çıkmak için kılık kıyafet değişikliği gerçekleştirildi.

Ve 15.00’de Aslanlı Yol’da başladı ziyaretimiz, yüzlerce kez anlatmasına rağmen bize aynı heyecanla zemindeki taşları, heykelleri, alın terini ve Başkomutana son görevini yapan halkın hüzünlü , vakur inşaa çabasını anlatırken Mehmetçik gözlerimizin dolmasına sebep oldu.

Ve an geldi; tüm BAL’lılar başları dik, gözleri buğulu ama tiz borunun sesi ile tüyleri diken diken saygı duruşunda idiler Mozole’nin önünde. Ve o an aslında gezi hikayesinin en kısa ve aslında en uzun parçasıydı. Ve o an Murathan Mungan’ın dediği gibi, “Bütün yaşamımızı belirleyen bazı anlardan biriydi” .

Yıllar sonra hepimizin en çok hatırladıklarımızın bir parçası olacak o an , bulanık geçmişimizde, hepimizin altına imza attığı Anıtkabir Defteri’nde yazdığınca unutulmaz olacaktı.

“ Sevgili Atam,  seni okumaya, seni yaşamaya ve yaşatmaya devam edeceğiz. Ülkün ülkümüz, devrimlerin devrimlerimiz, ideallerin ideallerimiz, Türkiye Cumhuriyetinin namusu, namusumuzdur.”

Gözler dolu, yürekler kabarmış, elele, yürek yüreğe dolaşılan müze sonrası, istikamet Vişnelik Tesisleriydi.

Özenle hazırlanmış kokteylde buram buram BAL kokusu hakimdi, bir yerlerden Ali Osman Hoca’nın çıkıp gelmesi kimseyi şaşırtmazdı hani o derece.

Anılar, özlemler, neredeler, ve neredeyizler.

Peki şimdi neler yaparız, geleceğe bugünden neler bırakırızlar.

Tokuşturulan kadehler , kahkahalar arasındaki BAL’lılara gelip geçenlerin gıpta ile bakışları.

İlerleyen saatlerde bahanesi yemek olan sofraya geçiş, tabaklarda yemekler yarım, sohbet etmekten, yandaki düğünden gelen müzikle halay çekmekten  zaman yok  ki bir çatal daha almaya….

Sabah, gün ve gece… Tam bir gündü, her yıl olduğu gibi 10 Eylül 2011 günü Cumartesi değil, günlerden BAL’dı. BAL gibi bir gün ….