Televizyonda da radyoda da hiçbir yerden kopya yapımlar almadıklarını anlatan Tunçağ, "Şimdi, dünya pazarından çok ucuz rakamlara programlar alınıyor" dedi...

RÖPORTAJ: GÜLENGÜL USLU

70´li yıllarda TRT radyosundaki ´Gece ve Müzik´ programını dinlemeden uykuya dalamayan bir kuşağın temsilcisi olarak, Ümit Tunçağ ismini gençlere bir kez daha hatırlamak istedik. Tunçağ, şu günlerde büyük bir aşkla bağlı olduğu TRT´de 40. yılını kutladı. Hukuk fakültesinde okurken bu işe gönül vererek önce İzmir Radyosunda Hafif Batı Müziği Prodüktörü olarak işe başlayan Tunçağ, Türkiye´nin televizyonla tanışmasının ardından TRT´nin ilk başarılı sunucularından biri olarak tanınıyor. TRT´de öncelikle insana saygıyı öğrendiklerini belirten Tunçağ, şimdiki sunucuların insanları azarlayarak bir yere gelmelerini hayretle karşılıyor. Müzikle dolu yolculuğunda hala "Radyo insana dosttur" diyerek radyoculuğa olan aşkından hiç vazgeçmediğini belirtiyor.

 

 

- Özel televizyon ve radyo kanallarının olmadığı yıllarda siz TRT kurumunun en gözde disk jokey ve sunucularından biriydiniz. Ve bu ay sanırım meslekte 40. yılınızı kutladınız..

İzmir, Alsancak doğumluyum. İlkokuldan sonra İzmir Koleji´ne giriş... Yıl 1959. Şimdiki, Bornova Anadolu Lisesi. Bizim ailede müzik çok önemliydi. Türk müziğinin içinde büyüdüm. Ben, Selahattin Pınar´la, Şükrü Tunar´la evde darbuka çalıyordum. Hatta bir gün Selahattin Pınar çalıyor. Makamdan makama geçmiş... "Oğlum sen bunu nerden biliyorsun" dedi. "Amca ben bilmiyorum, kulağımdan duyuyorum" dedim. Okulda, orkestra kuralım dedik. Ben de bu arada Türk Halk Müziği topluluğunda darbuka çalıyorum. Böylece, 14 yaşında ´Kararsızlar Orkestrası´nda davul çalmaya başladım. En önemlisi, ağabeyim de bende çok iyi radyo dinleyicisiydik. 11 yaşlarında, elimde transistörlü radyo, hangi saatte ne tür müzik var onları takip ediyordum. Amerika ve Avrupa kanallarını dinlerdim. Bir de bizim kanallarda Fecri Ebcioğlu, Sezen Cumhur Önal ve Engin Arman´ı dinlerdim. Müzikle ilgileniyorum ama aklımda da hariciyeci olmak var. Üniversitede beş yeri birden kazandım ama Siyasal´ı kazanamadım. Hukuk´u girdim. Bir gün radyoda ki anonstan, hafif batı müziği prodüktörlüğü için lisan bilen eleman aradıklarını duydum. Fuardaki İzmir Radyosu binasına gittim ve sınava girdim. 50 kişi içinden kazandığımı orada öğrendim. O arada Ankara´da okuyorum. Aileme danıştım. ´Karar da senin oğlum´ dediler. Okul zamanına kadar bir deneyeyim dedim. Bu arada biz 2 ay muhteşem bir kurs geçirdik. O zamanki TRT ekibi muhteşemdi. Genel Müdür Yrd. Turgut Özakman, Radyo Dairesi Başkanı Adalet Ağaoğlu, Program Müdürü rahmetli Oktay Arayıcı. Yani, Türk edebiyatının en önemli isimleri. Onlardan aldık eğitimimizi. O zaman Bülent Özveren şefimiz, Sebla Özveren, Ali Kocatepe, Rennin Batıgün, Bülent Gül, Akın Ajlan Aksel, Reşat Nevruzlu, Ayşe Keresteci, Hülya Güngör. Ki sonra Hülya Tunçağ oldu. İnanılmaz bir ekip olarak radyoya girdik.

 

1967´de girdiğim TRT´den 85 yılında memur olarak, özel sektöre geçmek için ayrıldım. Hakikaten, çok acı bir şey; o zaman özel sektörden aldığım para TRT Genel Müdürü´nün aldığı paranın üstünde bir paraydı. Ben yıllardır ´Master of Ceremonies´ yani ´Tören Sunuculuğu´ gibi çok özel bir iş yapıyorum. Orada sahnenin bütün hakimi sensin. Bu bağlamda her yıl EBSO´nun ödül törenini sunuyorum. Bu işte zamanlama ve tecrübe çok önemli.

 

İzmir´de ´Cumartesi 13´ isimli canlı yayınlanan bir programı yarattık. Ben, bu programı cumartesileri, rahmetli Cenk Koray da pazarları ´Tele Pazar´ları yapıyordu. Türkiye´nin en sevilen programlarıydı. Ben 1,5 yıl sunduktan sonra ve zirvedeyken; program eskidi diyerek programı bırakmayı düşünmüştüm. Benden sonra, Güner Ümit, Erkan Yolaç ve Mehpare Çelik sunmuştu.

 

 

Bu bir nezaket. Biz hiç görmediğimiz milyonlara hep saygı duymayı öğrendik. Ezmek çok kolay. O ışıklar yandığı zaman adınızı bile söyleyemezsiniz. Ama bizim amacımız tam tersine o kişiyi konuşturmaktır, yüreklendirmektir. O kişi kim olursa olsun eğer karşına konuk olarak oturttuysan saygı duymalısın. Şunu unutmamalı ki, bizim halkımız ezileni tutar. Onun için neden ben onu ezeyim ki..

 

Genel olarak Türkiye nereye gidiyorsa televizyon da oraya doğru gidiyor. Bizim TRT´deki görevimiz de yalnız müzik çalmak değildi öğretme de vardı. Şimdi bana "Abi, senden çok şey öğrendik" diyorlar. Ne güzel. Her insan birilerinden öykünür. Şarkıcıdır, Tom Jones gibi şarkı söylemeye çalışır. Olamaz ama kendi kişiliğini bulur. Mutlaka, bizler de birilerini örnek aldık ama hiç bir zaman Orhan Boran olmak istemedim. Halit Ağabey´i yıllarca izledik. Maalesef, sunuculukta da müzikte de çok kötü örnekler alındı. Özel sektörde reyting denen ne idüğü belirsiz bir işin içine girdiler. Ayrıca, gazetelerin televizyonları oldu. Kendi programlarında olan kişileri öne çıkardılar. Diziler o kanaldan o kanala dolaşıyor. Tabii ki, TRT çok önemli bir okul. Doğru konuşmasını ve nerede ne söylemeniz gerektiğini öğreten bir okul. Bir kalp ameliyatı geçirdim. O arada mecburen gündüz programlarını izlemeye başladım.

 

İnanılmaz bir şey. Zamanın bu kadar boşa harcandığına inanmak zor. Sabun köpüğü bile diyemeyeceğim, saçma sapan kavga dövüş programlar. Reyting yapıyor deniyor. Turgut Özakman´ın çok güzel bir lafı vardı; "Arkadaşlar halka inmeye sakın çalışmayın, halkın seviyesini üstlere çıkartın" derdi. Şimdi, bugün olanlar acı bir gerçek.

"Bir diziden 100 kişi ekmek yiyor"